Pech....

Wauw het is November, de tijd vliegt en de winter is in aantocht. Wauw ik woon ook al weer meer als een half jaar in Haarlem. En nog eens wauw want wat gebeurt er toch enorm veel. Een opvallend iets is er de laatste tijd aan de hand. Ik lijkt het leven van Donald Duck te hebben omarmt. Vanaf half augustus heb ik een beetje met pech te maken. Na een harde knal van een bewoner kreeg ik last van mn nek en dat is nu eindelijk aan de betere hand. Maar echt enorm balen want het maakte het werk wel wat moeilijker. Daarna kreeg ik het voor elkaar om nog een keer in de zelfde situatie te belanden wat echt niet hielp bij het herstel van mn nek. En als laatste kreeg ik een klein ongelukje met mn fiets.
Na een avondje werken had ik mn wekker verkeerd gezet voor het roeien en was ik dik te laat. Onderweg was ik zo hard aan het fietsen dat ik pas bij de roeiclub merkte dat het echt enorm miste. Roeien ging dus niet door. Net zo hard fietste ik weer terug om nog een paar uur te genieten van mn heerlijke warme bedje. Nu fietste ik iets te hard de bocht om. Helaas voor mij kwam er net een auto aan en moesten zowel hij als ik hard remmen. De straat was erg glad door de mist en ik gleed zo met mn fiets onder de auto, zelf werd ik tegen een stilstaande auto aan gekwakt. De bumper wilde niet mee geven en daardoor was mn oor gekneust. Gelukkig ben ik een bekende geworden van de bakkeres op de hoek en mocht ik daar even bijkomen van de schrik. Toen ik thuis kwam heb ik de schade opgenomen: 2 dikke knieeen (niet charmant), 5 blauwe plekken, waarvan er eentje mn hele scheenbeen en kuit beslaat en een open wond op mn knie. Hoofd was een beetje wappig maar gelukkig viel het allemaal wel mee. Fiets deed het nog en de auto heb ik niet eens gecheckt. Maar die zal het vast ook nog wel doen.
Gelukkig ben ik aan de betere hand volgens mijn fysiotherapeut. Hopelijk betekend dit ook dat ik mijn Donald Duck fase er weer heb op zitten en lacht het geluk me voor de rest van het jaar weer toe. In ieder geval wel op mn werk want ik mag me de komende tijd bezig houden met nieuwe dingen namelijk de taken van een pb+er  Ik ben geupgrade!!!! Joehoe joehoe…. Ongelofelijk hoe gaaf ik dat vind en wat voor een uitdaging dit voor me is.
Daarnaast mocht ik ook nog een andere leuk uitdaging aangaan, namelijk met twee bewoners naar Walibi. Voor hun helemaal top maar ik zat hem eigenlijk al weken te knijpen. Moest ik dol enthousiast doen over al die achtbanen terwijl ik ze rete eng vind. Gelukkig had ik een lieve college bij me die me overal in heeft gepraat en had ik de dag van mn leven. Wat zijn achtbanen gaaf!!! En nog gaver was te zien hoeveel plezier en lol de twee mannen hadden die ik mee mocht nemen naar Walibi. Niks was te eng en na elke achtbaan waren de gezichten nog net zo vrolijk. Zo schattig dat ze ook echt wel aan me dachten. “Naomi als je het te eng vind doe je gewoon je handen voor je ogen, dat is minder eng.” Dus zat ik in de golithe met mn ogen dicht en handen er voor te gillen hoe eng ik dit vond. Toen het ergste was geweest keek ik op zij en zag de grappigeste jongen uit mn leven zo enorm genieten. Dat daarbij zijn kwijlslierten (hij kwijlt een beetje) alle kanten opvlogen maakt niet uit, hij genoot en dat was en is een van de mooiste dingen om te zien. Echt een super leuke dag, angsten overwonnen en dat is ook een geluk!

Goed ik ga weer verder met geluk zoeken, tot later, tot snel!